نمایش مبدأ برای نانولوله‌های کربنی/مقدمه

{{سرصفحه
 | عنوان = مقدمه
 | قسمت =
 | قبلی = [[نانولوله‌های کربنی/مقدمه|مقدمه]]
 | بعدی = [[نانولوله‌های کربنی/جنبه‌های ساختاری|جنبه‌های ساختاری]]
 | یادداشت = [[نانولوله‌های کربنی]]
}}
نانولوله‌های کربنی (CNTها) مواد کربنی نانوساختاری هستند که از لایه‌های کربنی هیبرید <math>sp_2</math> تشکیل شده‌اند که بر روی هم تا می‌خورند و یک شبکه لانه زنبوری را تشکیل می‌دهند. پس از الماس، گرافیت و فلورن، ساختار یک بعدی مسطح نانولوله‌های کربنی (سی ان تی) چهارمین آلوتروپ کربن به شمار می‌رود (پنجمین آلوتروپ، گرافن است).

برای مدت طولانی‌ای کشف سی ان تی (نانو لوله کربنی) را به لیجیما نسبت می‌دادند. لیجیما که به بررسی تشکیل دوده در هنگام تولید فولرن‌ها می‌پرداخت متوجه وجود «ریز رشته‌هایی» شد که از لایه‌های کربنی متحد المرکز تشکیل شده بودند. او توانست ساختار لانه زنبوری متعلق به این ریز رشته‌ها را شناسایی کند و پی برد که این ساختار درون فلورن‌ها محصور شده است. لیجیما مقاله خود را در سال ۱۹۹۱ در مجله Nature منتشر کرد با این حال او اولین کسی نبود که دربارهٔ سی ان تی‌ها نوشته‌ای را منتشر کرده بود. در واقع میکروگراف‌های الکترونی‌ای از سی ان تی‌ها و رشته‌های کربنی دهه‌ها بود که از سال ۱۹۵۰ به بعد منتشر می‌شد که معمولاً به مطالعات محصولات جانبی، ناخالصی‌ها یا سم کاتالیزور در کاتالیز ناهمگن مربوط می‌شد. امروزه پذیرفته شده است که اولین گزارش دربارهٔ نانو لوله‌های کربنی در سال ۱۹۵۲ و توسط رادوش کویچ و لوکیا نوویچ منتشر شده است.
[[رده:نانولوله‌های کربنی]]